Στην κατάσταση παρατεταμένης οικονομικής,ηθικής,κοινωνικοπολιτικής ύφεσης που διανύουμε , δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστος ο συνδικαλισμός ως κινηματικός φορέας των εργαζομένων. Με την διττή της κατεύθυνση αυτή η ύφεση παρουσιάζεται τόσο ως προς το ίδιο το σώμα των εργαζομένων όσο και προς το εσωτερικό των πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων οργανώσεων.Σαν ένα ιδιότυπο σπιράλ που οδηγεί προς τα κάτω, υποβαθμίζοντας τον ηθικό κόσμο του ανθρώπου αλλά και υποτιμά την αξία της εργασίας του ως προϊόν.
Ιστορικά τα συνδικαλιστικά σωματεία ,τουλάχιστον της πατρίδα μας, πρώτιστο μέλημα έδειχναν να έχουν την συντήρηση μιας επιρροής , η οποία είχε αυστηρά πολιτικά χαρακτηριστικά και προσπαθούσε να βρει πόρους εισόδου σε κομματικές εξουσίες . Προέβαλε σε περιόδους αναπτυξιακής ευμάρειας σχεδόν αποκλειστικά οικονομικές διεκδικήσεις , διανθίζοντάς τες με πάγια θεσμικά αιτήματα , που με περισσή τέχνη τα έβαζε στην άκρη κάθε στιγμή που η κυβερνητική εξουσία ξεγελούσε τα πλήθη με άλλο ένα μικρό δωράκι εν είδη επιδόματος κολλητά πάντα με τον βασικό μισθό.Με αυτόν τον απλοϊκό τρόπο χάθηκε το πραγματικό νόημα του συνδικαλισμού ως έννοια , το οποίο εξ' ορισμού είναι η αρραγής σύνδεση μεταξύ εργοδοσίας και εργαζομένου με σαφείς διατυπώσεις των διαχωριστικών γραμμών αλλά και η διατύπωση συνολικών προτάσεων διεξόδων ανά περίσταση στα πλαίσια του εφικτού .
Σήμερα ο συνδικαλισμός,και δεν αναφέρομαι μόνο στον ένστολο αλλά γενικότερα όλων των τομέων συνδικαλισμό, έχει να αντιπαρατεθεί με τις στρατηγικές επιλογές του Κεφαλαίου τις οποίες εκφράζει η Ε.Ε. με πλήρη ένταση, και ταυτόχρονα την αλλοτρίωση της συνολικής συνείδησης .Μέτοχος και αυτός στην κρίση του αξιακού συστήματος πληρώνει τον ξύλινο λόγο,την αποκοπή από τη βάση του και την αδράνειά του στον πραγματικό χώρο εργασίας .Έτσι μοιραία έγινε έρμαιο στην προπαγάνδα στις αρχές του πρώτου μνημονιακού πακέτου όταν στοχοποιήθηκε ως υπαίτιος της κρατικής κρίσης δανεισμού.
Παρά τα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω , υπάρχει ακόμα ελεύθερο το πεδίο πύκνωσης του σώματος που είναι πρόθυμο να παλέψει στο πλευρό των συνδικαλιζομένων.Αρκεί να αναζητηθούν οι αιτίες της απαξίωσης και να θεραπευτούν στη ρίζα τους .
Κύριο και πρώτο μέλημα είναι να αναζητηθούν οι εξωγενείς και ενδογενείς αιτίες . Αφού αυτές εντοπιστούν θα πρέπει :
- να εγκαταληφθεί άμεσα η κυρίαρχη αντίληψη της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας ώστε να φτάσουμε σε αμιγώς κινηματικού χαρακτήρα συνδικαλισμό και κινήσεις στους χώρους εργασίας,
-να συνταχθεί πραγματική διαπραγματευτική ατζέντα, που θα εμπεριέχει τεχνοκρατικά χαρακτηριστικά ,
-να αναζητηθεί επίμονα ιδεολογική ενότητα στους αγώνες και εν προκειμένω να επιδιωχθούν συμμαχίες και συνθέσεις με άλλες οργανώσεις-ακόμα και εκτός συνόρων- ώστε να υπάρξει αποτελεσματική πίεση προς τα επάνω και ταξική συνέπεια .
Το συνδικαλιστικό κίνημα είναι αλήθεια ότι θα κληθεί να δράσει το επόμενο διάστημα σε ένα ιδιαίτερα εχθρικό περιβάλλον.Θα φτάσει σε οριακά σημεία αποδυνάμωσης και αμφισβήτησής του . Για αυτό θα πρέπει να γίνει μέρος της ζωής του καθενός μας είτε μετέχουμε σε αυτόν ως εργαζόμενοι είτε ενεργά στις απανταχού οργανώσεις του, πως η απόκρουση της μεγάλης επίθεσης που πλησιάζει δεν μπορεί να επιτευχθεί με τον τρόπο που μάθαμε τόσα χρόνια , δηλαδή με ατομικές τακτικές,λογική συντεχνίας και εσωστρέφεια.Χρειάζεται μεθόδευση και συστρατευμένος αγώνας που θα κρίνει τις ζωές μας, την δυναμική των εργαζομένων να υπεραμύνονται των δικαίων τους,πρωτίστως όμως την αξιοπρέπεια των ατόμων ως πυρήνας του κοινωνικού σχηματισμού.
ΝΤΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ Πέτρος
Γραμματέας Ανθυπαστυνόμων Ε.Α.Α.Μ.Θ.
Υπεύθυνος Εκδόσεων και Ιστοσελίδας Ε.Α.Α.Μ.Θ.
