Η καθιέρωση 8ώρου στη χώρα μας από το 1920 , του πενθημέρου το
1980 και συνδυαστικά 8ώρου-πενθημέρου-40ώρου το 1983 έδειχνε τον δρόμο για την
δικαίωση ενός αέναου ταξικού αγώνα. Η επιτέλους αναγνώριση της αξίας του
παραγόμενου έργου οδηγούσε σταδιακά στον εξανθρωπισμό της σχέσης
εργοδότη-εργαζομένου , αποτέλεσμα ενός συστήματος αξιών το οποίο η Ε.Ε. έδειχνε
να αγκαλιάζει εκείνη την εποχή . Ο σκληρός νεοφιλελευθερισμός που είχε
υποχωρήσει για μακρά χρονικά διαστήματα , βρήκε την ευκαιρία να αναδυθεί λόγω της
παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2008 και μια δεκαετία αργότερα φαίνεται να
μην τον εμποδίζει οτιδήποτε από το παρελθόν.
Η επίθεση που ξεκινησε με σταδιακή συρρίκνωση εισοδημάτων
και συνεχίζεται με επίθεση κατά του ημερήσιου και εβδομαδιαίου χρόνου
εργασίας , θα κλιμακωθεί το πιθανότερο με παρέμβαση στην πενθήμερη εργασία. Είναι μια σειρά εξελίξεων που και τα Σωματα Ασφαλείας ως κλάδος , επηρεάζονται
ήδη αρκετά και θα υποστούν ακόμα περισσότερα.
Ίσως ακόμα δεν έχουμε
αντιληφθεί πως ότι συμβαίνει σε επίπεδο εθνικών κυβερνήσεων ή Ευρωπαϊκής Ένωσης
, έρχεται στη χώρα μας πλέον ως αναπόφευκτο. Και με όλα αυτά που θα συμβούν ,
θα δούμε ότι τα «παραθυράκια» που άρχισαν να ανοίγουν σιγά σιγά , γίνονται Κερκόπορτα κατά των όποιων κεκτημένων έχουν
απομείνει .
άρθρο του Πέτρου Ντεληγιάννη
Ταμία Ε.Α.Α.Μ.Θ.